Od daty referendum w sprawie Brexitu znacznie więcej rodowitych mieszkańców UK stara się zachować formalną więź z Europą w postaci unijnego paszportu. Liczby mówią o wyraźnym wzroście: w 2015 roku tylko 1800 osób wystąpiło o uzyskanie obywatelstwa któregoś z krajów członkowskich, w 2016 roku już ponad 5 tysięcy, a w ubiegły roku aż 12 994 osoby.

Dokąd najczęściej

Najpopularniejszym kierunkiem dla Brytyjczyków starających się o drugi paszport są Niemcy; tu odpowiednio na przestrzeni dwóch ostatnich lat odnotowano skok z 594 wnioskowanych spraw w 2015 roku do aż 7 493 w 2017 roku. W przypadku państwa znajdującego się na drugim miejscu w rankingu – Francji – nastąpił wzrost z 320 podań w 2015 roku do 1 518 w ubiegłym roku. Trzecia jest Belgia z podobnym, bo ponad dziesięciokrotnym wzrostem liczby podań. Znacznie też więcej osób wystąpiło o obywatelstwo Irlandii Północnej. W sumie w 2017 roku prawie trzynaście tysięcy mieszkańców UK starało się o paszport innego kraju Unii Europejskiej. W zdecydowanej większości osoby starające się o dodatkową narodowość deklarują również zachowanie brytyjskiego obywatelstwa.

Nie zawsze będzie to jednak możliwe. Bowiem w przypadku najpopularniejszych w tym kontekście Niemiec, przepisy tego kraju zezwalają na posiadanie drugiego obywatelstwa tylko innego kraju Unii Europejskiej. Tak więc plan niektórych starających się może się nie powieść i będą zmuszeni dokonać wyboru między obywatelstwami.

Sposoby by uzyskać paszport UE mimo wszystko

Spora część brytyjskiego społeczeństwa z żalem przyjmuje przyszłą utratę praw obywatelskich związanych z Brexitem, głównie możliwości swobodnego poszukiwania zatrudnienia w innych krajach kontynentu, dostępu do służby zdrowia i szkół czy zarejestrowania własnej firmy. Ci, którzy pragną zachować dotychczasowe uprawnienia mają do rozważenia kilka opcji:

• Irlandzkie pochodzenie – szacuje się, że aż około 10 % mieszkańców Wielkiej Brytanii ma babcię lub dziadka urodzonych w Irlandii, co według bardzo przychylnych przepisów imigracyjnych tego państwa praktycznie gwarantuje pozytywne rozpatrzenie wniosku. Co więcej, nie jest wymagana konieczność zamieszkania na terenie kraju ani rezygnacja z wcześniejszego obywatelstwa.
• Estoński program “e – rezydencji”. W zainicjowanym w 2015 roku rządowym projekcie mieszkańcy innych krajów świata, nie tylko Europy, mogą za pośrednictwem Internetu uzyskać rodzaj estońskiego rządowego dokumentu tożsamości i specjalny status pobytu. Nie jest on równoznaczny z obywatelstwem i nie wymaga nawet fizycznej obecności w tym kraju, ale pozwala założyć firmę w Estonii, która będzie mogła prowadzić swobodny handel z innymi podmiotami gospodarczymi w UE.
• 2 Miliony funtów za obywatelstwo Cypru. Ten blisko milionowy kraj przychylnym okiem patrzy na zakup państwowych obligacji i innych papierów wartościowych oraz znaczące inwestycje w infrastrukturę. Podobnie jak w Estonii, tak i w tym wypadku niewymagana jest realna obecność w kraju, tylko pomoc dla krajowego budżetu. Zbliżone przepisy w tym zakresie ma Malta, choć wymaga teraz rocznego pobytu na jej terenie.
• Małżeństwo to opcja dla tych, których partner pochodzi z jednego z krajów UE, może ona znacznie przyspieszyć bądź ułatwić naturalizację.
• Studia za granicą. Inaczej niż praktykuje się to w UK, wiele europejskich krajów zezwala absolwentom pochodzącym z innych krajów na osiedlenie się na stałe po ukończeniu uniwersytetu.
• Pięcioletni pobyt, czyli klasyczna droga do naturalizacji. Razem z nauką języka i kultury danego państwa droga do obywatelstwa UE stoi otworem. Nie zapominajmy, że ponad 1, 3 miliona Brytyjczyków już mieszka i pracuje w różnych krajach Unii Europejskiej i część z nich spełnia wymagane kryteria.